Sandra en haar tien jaar oude Engelse Cocker spaniël Itas zijn meer dan dikke maatjes. Hun liefde voor elkaar zie je al van een afstand van hen afstralen.
Sandra wist op zesjarige leeftijd al dat ze, later als ze groot zou zijn, een Engelse Cocker spaniël zou nemen. Het liefst een bruinkleurige, net als haar tante had gehad. Op vijfendertigjarige leeftijd vond ze dat ze groot genoeg was. Bovendien was ze inmiddels eigen baas en werkte veel vanuit huis. Ze kreeg Itas als pup van haar moeder. Zijn naam betekent mirakel in het Tibetaans. Slaat dat wellicht op het feit dat zijn moeder al meerdere malen tot mooiste Engelse Cocker spaniël van Nederland was verkozen terwijl hij ‘het sulletje van de klas’ is? Of juist omdat het een mirakel is dat hij in haar leven is gekomen. Wij gokken op het laatste.
Sandra wist dat ze blij zou worden van het hebben van een hond, maar dit is zo allesomvattend. Ze zegt gekscherend dat ze samenwoont met een hond i.p.v. met een man.
Itas is nog een beetje herstellende van een zware oor operatie. Het gezwel in zijn oor was gelukkig wel goedaardig.
Omdat hij na de operatie niet in de buurt van water mocht komen, liet Sandra hem laatst uit op het Museumplein. We creëren even een filmsetting:
Op het plein zit een stelletje, een jongen en een meisje. Itas krijgt het meisje in zijn vizier en bijna tegelijkertijd kijkt zij naar hem. Itas rent op haar af en adorabel kijkt zij terug. Maar oh nee, wat gebeurt er nu? Aangekomen bij het stelletje tilt Itas zijn poot op en plas ongegeneerd tegen haar aan! Met het schaamrood op de kaken biedt Sandra aan om de wasserijkosten te vergoeden, maar dat hoeft van het stelletje niet. Sandra en Itas druipen af met de staart tussen de poten.
Comments