Harmien laat Wopke, een twee jaar jonge Lhasa Apso, op woensdagmiddag meestal uit op het grote uitlaatveld aan de Sloterplas. Ze komen dan net bij een Bulgaars gezin vandaan, waar Harmien in eerste instantie kwam om voor te lezen. Inmiddels neemt ze veel meer taken vrijwillig op zich, zoals het leren van de Nederlandse taal aan het oudste kindje Edis van vier jaar.
Wopke is speels, aanhankelijk en wil lekker met andere honden spelen. Harmien is heel blij met een hond. 'Het was een bewuste keuze,'zo vertelt ze. Voor haar betekent een hond structuur, een ritme, een motivatie om de deur uit te gaan. Honden zijn voor haar man altijd heel belangrijk geweest. Helaas is hij al een tijdje volledig aan bed gekluisterd en kan niet meer een stukje verzorging op zich nemen. Maar hij is nog steeds wel heel bezorgd ondanks dat zijn geestelijke vermogen achteruit gaat. Hij vraagt iedere dag of ze Wopke wel eten heeft gegeven. Harmien wil graag bezig blijven en is, zo zegt ze zelf 'nog een beetje aan het afkikken' van haar baan als directeur van diverse basisscholen. Onze aandacht wordt plots afgeleid door Wopke, die er met de sjaal van Ilse vandoor gaat.
